II. Rozdział 31 - "Złodzieje wracają do łask"

Złodzieje Serc wyjechali do Chicago, gdzie zagrali dwa koncerty i nagrali teledysk. Kiedy wrócili, byli pożarci na amen. Kizzy robiła wszystko, co mogła, aby ich pogodzić, jednak na końcu zaczęli boczyć się także na nią. Pozostali pytali o powody kłótni, ale sama nie wiedziała zbyt dużo.

— Wiem tylko tyle, że Czarny i Świstak dość mocno się pożarli. Pozostali zaczęli się w to wtrącać i w końcu pokłócili się również między sobą o jakieś duperele. Nie wiem, co im odbiło. Przez cały tydzień słychać było tylko jak się na siebie wydzierają. Nie szło z nimi wysiedzieć w jednym pomieszczeniu przez kilka minut. Na koncertach udawali, że wszystko jest okay, ale widziałam, że najchętniej by się pozabijali. Raz nawet Ray musiał interweniować, żeby Czarny i Świstak się nie pobili. Zachowują się tak, jakby ktoś kogoś zabił. Nie wyobrażam sobie dzisiaj z nimi siedzieć przy jednym stole…

Ledwo to powiedziała, a już się zaczęło. Z podwórka słyszeli kłótnię Harry’ego i Kevina. Nie znali powodu, ale żarli się dość mocno. Kizzy wyszła z pomieszczenia jak burza. Na zewnątrz dostrzegła, że Max wsparł Czarnego, a Cary Świstaka. Wywlekali sprawy sprzed kilku lat, aby nawzajem rozjuszyć przeciwną stronę.

— Zamknijcie się! — wrzasnęła.

— Nie wtrącaj się — warknął Dragon, ciskając gromy z oczu w Miętę.

— Nie będę słuchać, jak kłócicie się o byle głupotę!

— To nie słuchaj — burknął Kevin, a Kizzy warknęła jak pies.

— Masz coś do niej? — Bruce natychmiast wstawił się za swoją dziewczyną.

— Nic do niej nie mam, ale nie musi się wtrącać skoro jej to nie dotyczy — burknął, nie odrywając wzroku od Czarnego, który wyglądał na rozwścieczonego.

— Nie musisz wyżywać się jeszcze na niej — warknął.

— Znalazł się Pan Dobra Rada. Tylko szkoda, że sam ich nie słuchasz.

— O co ci chodzi?

— Jak wszyscy ci radzili, żebyś przestał brać, to nie słuchałeś. — To był cios poniżej pasa,  o czym każdy wiedział. — Ja przynajmniej nie byłem ćpunem.

— Świstak! — wykrzyknęła z oburzeniem Scarlet.

Kevin nie widział łez w oczach Kizzy i niedowierzania u pozostałych. Max przytrzymał Czarnego, żeby nie rzucił się na chłopaka z pięściami.

— Może powinieneś to przestałbyś głupio pieprzyć — warknął Harry.

— Tobie jakoś to nie przysłużyło.

— Przestańcie! — Kizzy nie mogła powstrzymać łez wypływających spod powiek.

— Szkoda na niego słów. Chodź, stary — mruknął Mięta, spoglądając z byka na Świstaka.

— I co ja mam zrobić, do cholery!? — wrzasnęła Kizzy. — Chcecie rozwalić nie tylko zespół, ale i swoją znajomość?!

— Wiesz co… Ten zespół chyba już się rozpadł — powiedział Will.

Te słowa ich zabolały, ale zawierały prawdę. Zespół zaczął się sypać. Większość była ze sobą poważnie skłócona, a radosna atmosfera wśród nich zniknęła.

— Co? — szepnęła dziewczyna z niedowierzaniem.

— Chyba każdy to widzi — dodał Max.

Cisza.

Czarny i Mięta wrócili do jadalni, gdzie w milczeniu usiedli. Pozostali wrócili po chwili. Pomiędzy Złodziejami czuć było dystans i chłód, więc atmosfera przy stole była napięta. Żaden z nich się nie odzywał. Kizzy wpadła niespodziewanie do pomieszczenia z wściekłością wymalowaną na twarzy.

— Co wy, do cholery, sobie myślicie? — zaczęła sykiem. — Zakichanymi bzdetami chcecie zniszczyć wszystko, co razem stworzyliście? Chyba śnicie! Na pewno nie teraz, nie przez takie powody, wy… wy… kretyni! — Jej syk przeszedł powoli do wrzasku. — Skończone dupki nieliczące się z innymi! Sodówa uderzyła wam chyba do głów! Jakie głowy?! Puste łby! — Poleciały w ich stronę epitety, których nigdy się po niej nie spodziewali. — Dopóki się nie pogodzicie, nie macie się do mnie odzywać! Do ciebie też to mówię! — dodała do Bruce’a. — Pani Weasley — rzekła, opanowując się — dziękuję za obiad, był pyszny, jak zwykle zresztą, ale dłużej nie wysiedzę w takiej atmosferze.

Wyszła, by deportować się na podwórku. Cisza.

— Zaje*iście — podsumował cicho Cary.

Żaden ze Złodziei nie tknął już jedzenia.

— Wujuś, a dlaczego ciocia tak krzyczała? — Suzi wdrapała się Czarnemu na kolana.

Westchnął.

— Trochę się zdenerwowała.

— A dlaczego?

— Bo doszła do wniosku, że poznała kretynów.

— A kto to kretyn?

— Spójrz na wujka to się dowiesz.

Mięta parsknął śmiechem.

— Czyli kto? — nie rozumiała.

— Idiota? — Nadal nie wiedziała, o kogo chodzi. — Głupek.

Komicznie zmarszczyła brwi.

— Ale wujuś nie jest głupkiem — stwierdziła.

— Jest, tylko jeszcze tego nie dostrzegasz — mruknął.

Uwieszeniem się na jego szyi rozwiała wszystkie problemy, które go męczyły.

Kolejna kłótnia i dużo złości. Harry uderzał w worek treningowy, klnąc w myślach na cały świat. Muzyka grała na cały dom, a on cieszył się, że w takim momencie Ginny jest w pracy. Ledwo usłyszał dzwonek do drzwi przez napady furii i muzykę. Wyszedł na balkon, aby zobaczyć, któż zjawił się w progach jego domu. Mięta – osoba, z którą się nie pokłócił i na to się nie zapowiadało. Chociaż… w ostatnich dniach wszystko było możliwe. Od czasu kłótni zespołu bardziej trzymali się razem i miał nadzieję, że chociaż z nim nie dojdzie do żadnej sprzeczki.

— Właź! — przekrzyczał muzykę, a ten spojrzał na balkon i uniósł kciuk do góry.

Czarny wrócił do pokoju, gdzie wisiał worek treningowy i na powrót zaczął w niego uderzać. Mięta przyszedł po chwili.

— Chyba też w coś takiego zainwestuję — stwierdził Max, opadając na fotel, by wygodnie się na nim rozłożyć.

— Warto — odparł Czarny, przykładając pięścią w materiał.

— Też już masz tego dosyć?

— Cholernie. — Kolejne uderzenie. — Wszystko się posypało przez jeden wyjazd. Nawet nie pamiętam, od czego — uderzenie — się zaczęło.

— Ja też nie. I pomyśleć, że jeszcze miesiąc temu docinaliśmy sobie bez obawy, że zacznie się mega kłótnią.

— Dokładnie. Już nawet miałem wyciągnąć rękę do Świstaka, ale po tych słowach o ćpaniu ochota na przeprosiny minęła jak skinieniem palca.

— Ostro przesadził. Nie sądziłem, że powie coś takiego. Idę po coś do żarcia, bo nie jadłem obiadu.

— Spoko.

Max wyszedł, kierując się do kuchni. Wrócił z dwoma puszkami piwa.

— Obiad — prychnął Harry, a Max wyszczerzył się.

Podał mu jedno, więc ściągnął rękawice i chwycił je w dłoń.

— Od momentu wyjazdu i zaprzestania tworzenia płyty, nie mam co ze sobą zrobić — ziewnął młodszy. — Rzygać mi się chce, jak oglądam w telewizji te wszystkie gwiazdki, które piszczą jak zarzynane świnie i twierdzą, że są artystami. Koniec końców wyszliśmy na zespół jednego sezonu. Wiązałem z tym przyszłość, a teraz… Pamiętasz? Nie zejdziemy ze sceny, dopóki nie wywleką nas siłą. I co? Sami zeszliśmy!

Harry jednym uderzeniem pięści zgniótł pustą puszkę. Max miał rację. Sami zniszczyli zespół przez głupotę. Nikt nie wiedział, czy będą w stanie chociażby odbudować swoje relacje jako znajomi. Tworzyło się koło. Bez dobrych relacji zespół nie mógłby funkcjonować.

— Co zrobisz, jak zespół rozsypie się na amen? — zapytał Mięta. — Solowa kariera?

— Jeszcze o tym nie myślałem. Chociaż… Nic wam nie mówiłem, ale jakiś czas temu dostałem pewną propozycję.

— Serio? Jaką? — zaciekawił się.

— Nagranie płyty z zespołem Nexting. Jeśli bym się zgodził, miała być tylko odskocznia od Złodziei, ale w tej sytuacji… Nie mają wokalisty i szukają kolejnego.

— Zgodziłeś się?

— Nie dałem im odpowiedzi.

— Tak na serio o tym myślałeś?

— Skoro i tak siedzę w domu jak idiota to może czymś bym się zajął. Na razie umawialiśmy się na jedną płytę.

— Tylko pamiętaj o takim kimś jak Mięta.

— Spoko — wyszczerzył się i przybili sobie żółwiki.

— Czarny założył nowy zespół?

Kizzy siedziała z wielkimi oczami, wpatrując się w nagłówek gazety: Nowy zespół Czarnego! Złodzieje poczuli, jak coś przewraca im się w żołądkach. Tylko Mięta siedział niewzruszony.

— Coś wspominał, że dostał propozycję — powiedział Syriusz, dłubiąc w ziemniakach.

Brakowało Potterów, którzy standardowo byli spóźnieni.

— Mógł powiedzieć — burknęła niemrawo Kizzy.

— A kto powiedział, że nie mamy się do ciebie odzywać? — prychnął Max.

— Wiedziałeś? — spytał Cary.

— Gdybyście się na niego nie boczyli, też by wam powiedział.

— Coś poważniejszego? — Kizzy wyraziła swoje obawy.

— Niech on wam powie.

Zadzwonił dzwonek do drzwi, a po chwili Czarny wraz z Ginny weszli do pomieszczenia. Harry miał nietęgą minę, gdy siadał między gośćmi.

— Mówiłam, że znowu się spóźnimy — burknęła cicho do męża Ginny.

— Nie moja wina.

— Nie? — zdziwiła się komicznie. — A kto nie mógł się z łóżka ruszyć, bo go kacyk męczył? — dodała ciszej.

Harry spojrzał na nią spode łba, a Max zachichotał.

— Czyli opijaliście umowę, o ile się nie mylę? — rzekł rozbawiony.

— Jakie opijaliśmy? Trochę wypiliśmy.

— Trochę? — prychnęła Ginny. — A do domu to na kolanach przyszedł!

— Litości — stęknął Czarny, kiedy Mięta parsknął śmiechem.

— Za wczorajszy wybryk litości nie będzie.

Harry westchnął.

— Czarny?

Chłopak otrząsnął się jak pies, kiedy Kizzy się do niego odezwała.

— Mięta? Czy mnie słuch nie myli? — nie dowierzał.

— Cuda się zdarzają — wyszczerzył się

Harry spojrzał na Kizzy z niepokojem.

— Słucham.

— Czy to prawda, co piszą w gazecie?

— To znaczy?

— O nowym zespole.

— Niedługo będą wiedzieć szybciej ode mnie — mruknął do siebie. — Prawda.

— Ale… to tak poważnie?

— Nie wiem — odparł, patrząc na nią uważnie.

— Ymm… A Złodzieje? — zawahała się.

Niezręczna cisza przy całym stole.

— O ile słuch mnie nie mylił — zaczął Harry — było powiedziane, że Złodzieje są na skraju rozpadu. Sam tej decyzji nie podjąłem — podniósł trochę głos, widząc, że otwiera usta. — Zespół jest nieoficjalnie zawieszony, a mi się nie chce bezczynnie siedzieć w domu. Dostałem propozycję, więc ją przyjąłem.

— W gazecie piszą, że założyłeś nowy zespół.

— Na razie umówiliśmy się na jedną płytę. Jeszcze nie ustaliliśmy, czy będzie to jednorazowa współpraca czy coś dłuższego, więc tak bym tego nie ujął.

— A ich poprzedni wokalista? Na pewno jakiegoś mają i…

— Nie mają — przerwał jej. — Szukają nowego.

— Ale…

— Nie mam zamiaru siedzieć całymi dniami i patrzeć w sufit, czekając na zbawienie. Chcę spróbować czegoś nowego. Nawet jeśli stwierdzimy, że niezbyt się czujemy w zespole, zgarnę to na swoje konto i kiedyś może się przyda.

Max pokiwał głową w zamyśleniu.

— Ty jednak myślisz — rzekł, na co wszyscy zaczęli się śmiać.

Nawet Złodzieje uśmiechnęli się lekko, przypominając sobie te złośliwe wymiany zdań.

— Czyli czymś się różnimy — zripostował Czarny.

Kolejny napad śmiechu.

— Mistrza Ciętej Riposty nigdy nie pokonam — westchnął Max.

Utwory tworzyli bardzo szybko, co nie znaczyło, że były one słabe. Po miesiącu płyta była gotowa w większej części. Złodzieje Serc nadal nie zakopali toporów wojennych. Wszyscy razem widywali się praktycznie tylko na obiadach u Weasleyów, gdzie niemal się do siebie nie odzywali.

— Czy ty musisz pracować nawet w niedziele, które powinieneś mieć wolne? — zirytowała się Ginny, gdy siedzieli przy jednym z obiadów, a Czarny zasypywany był telefonami.

Jego bezradna mina mówiła sama za siebie. Wysłał jej przepraszające spojrzenie, kiedy komórka znowu się odezwała.

— Po tym wyłączę — zapewnił ją i wyszedł do innego pokoju.

Wrócił z dość zdezorientowaną i niepewną miną. Wyłączył komórkę, tak jak obiecał Ginny i opadł na krzesło z mózgiem pracującym na pełnych obrotach.

— Ziemia do Czarnego! — wrzasnął mu Jay do ucha, więc się rozbudził. — Mówię do ciebie. Czemu masz głowę w chmurach?

— Chłopaki się pytają, co ma być na okładce płyty.

— I przez to masz dylematy? Walnijcie jakiś obrazek i już — powiedział Mięta.

— Nie o to chodzi. Pytają, czy ma być nazwa zespołu czy collab.

Kizzy zesztywniała na te słowa.

— Co to jest collab? — zapytał Łapa z głupią miną.

— Współpraca.

— A co to za różnica?

— No wiesz, collab jest postrzegany trochę mniej zobowiązująco.

— Czyli jak napiszecie nazwę zespołu to można uznać, że należysz do zespołu, tak?

— Mniej więcej tak to może wyglądać.

— I co zrobisz?

Czarny wzruszył bezradnie ramionami.

— Nie. Ja tak tego nie zostawię — mówiła do siebie Kizzy, patrząc w sufit swojego pokoju. — Co ja mam zrobić? Jak ich pogodzić? Myśl, Kizzucha.

Zeszła do kuchni, gdzie zastała swoją babcię, która szykowała kolację. Pomogła jej i razem zasiadły przy stole.

— Coś cię trapi — rzekła staruszka z ciepłymi oczami koloru morza i siwymi włosami.

— Babciu, co ja mam zrobić? — zapytała jękliwie.

— Nadal się tym zadręczasz — westchnęła.

— Bo zachowują się jak dzieci, chociaż nikt z nich tak naprawdę nie chce psuć tego wszystkiego.

— Może wykorzystaj to, co każdy z nich lubi, co ich łączy. Wykorzystaj przeszłość i przypomnij im, ile dla siebie znaczą. Byle kłótnia nie może skończyć takiej więzi.

— Babciu, jesteś genialna — rzekła po chwili uradowana, pocałowała kobietę w policzek i wybiegła, zostawiając kanapkę na talerzu.

Staruszka uśmiechnęła się ciepło.

— Musicie mi pomóc.

— W czym?

— W pogodzeniu tych upartych kretynów.

— Już wiadomo, o kim mowa — oznajmił Alex, a ona uśmiechnęła się słodko.

Ściągnęła na Grimmauld Place 12 tyle osób, ile tylko się dało: Hermionę, Huncwotów, Bezimiennych, bliźniaków i oczywiście mieszkańców domu. Ginny i dziewczyny Złodziei także się pojawiły.

— Mam plan. Dziewczyny, wiecie może, czy chłopaki mają plany na jakieś, załóżmy, trzy dni?

Okazało się, że Świstak, Mięta i Dragon siedzą w domu, a Kubek planował odwiedzić jakąś ciotkę, lecz Ket uznała, że to nic ważnego.

— Elgi będzie siedział w domu. Poświęciłam się i odezwałam do niego, chociaż miałam chęć ukręcić mu łeb — przyznała Kizzy. — A Czarny? — zwróciła się do Ginny.

— Standard. Studio.

Kizzy podrapała się po brodzie.

— Masz numer do kogoś z tych kolesi z Nexting?

— Ostatnio dzwonił do któregoś z nich z mojego telefonu, więc numer pewnie zapisał się w ostatnich połączeniach.

— Mogłabyś zadzwonić do niego i powiedzieć, że Czarny nie pojawi się w studiu przez prawdopodobnie kilka dni?

Dziewczyna natychmiast wykręciła numer i wszystko ustaliła, prosząc, żeby na razie nie mówił nic Czarnemu, bo szykuje mu niespodziankę.

— Co wymyśliłaś? — spytał Sean, a Kizzy opowiedziała im o spisku przeciw Złodziejom.

Akcja otrzymała nazwę: Złodzieje wracają do łask.

Podstępem ściągnęli wszystkich Złodziei do Hogwartu. W drodze do gabinetu Natalie wielokrotnie zasypywani byli gromadami uczniów, którzy wykorzystali to, że przez przypadek wpadli na swoich idoli. Czarny i Max weszli do pomieszczenia, wcześniej kulturalnie pukając.

— Dobrze, że jesteście — rzekła na wstępie. — Muszę wam coś pokazać. Chodźcie. — Stanęli przed drzwiami, których wcześniej u niej nie widzieli. Nie zauważyli także, jak różdżki znikają z ich kieszeni. — Musicie szybko wejść, żeby to, co jest w środku nie wyleciało. Nic groźnego, ale zawsze chce uciec.

— Co ty tam masz? — zdziwił się Max.

— Zobaczycie. Nie pożałujecie.

Max i Czarny wymienili zgłupiałe spojrzenia. Nie obawiając się zagrożenia ze strony byłej nauczycielki, weszli do pomieszczenia, jak ich prosiła. Kiedy tylko przeszli przez próg, rozległ się głośny ryk:

— Spier*alać!

Bruce, Kevin, Cary i Will rzucili się w ich stronę. Poszli za ich radą i odwrócili się, by uciec. Łup! Zaryli nosami wprost w zamknięte drzwi. Mięta głośno zaklął, trzymając się za nos. Zapadła niezręczna cisza.

— Emm… Co tu się dzieje? — spytał wreszcie Max.

— Moglibyśmy zapytać was o to samo. Natalie zamknęła nas tu pod pretekstem zobaczenia czegoś nieprawdopodobnego — odparł Elgi.

Czarny i Mięta wymienili spojrzenia.

— Cześć, chłopaki — usłyszeli głos Kizzy. Rozejrzeli się zdezorientowani po pustym pomieszczeniu. — Tu jestem — zaśmiała się.

— To znaczy? — zirytował się Świstak.

— Górny róg pomieszczenia, naprzeciwko Kubka.

Spojrzeli tam, dostrzegając małą kamerkę. Podeszli bliżej, patrząc głupio na przedmiot.

— Że niby tutaj? — zapytał Max.

— Tak. Widzę wasze głupie miny. I nie tylko ja.

— Ej! O co chodzi? — oburzył się Dragon.

— Wasza kłótnia zaczęła nas męczyć. Sami zresztą też się z tym męczycie. Zostaniecie tutaj, dopóki wszyscy się nie pogodzicie.

Skretyniałymi minami mogli wygrać konkurs na najbardziej idiotyczną mimikę twarzy.

— Nas? To znaczy kto? — spytał na pozór spokojnie Świstak.

— Można powiedzieć, że większość waszych znajomych — odparła Natalie. — Różdżek nie szukajcie. Zwinęłam je wam przed wejściem.

— Czarny… — rzekł Ryan.

— No nie, ty też?! — oburzył się Harry.

Najwyższy zaśmiał się i ciągnął:

— Mówię to bezpośrednio do ciebie, bo jako jedyny masz takie możliwości. Wszyscy Bezimienni postarali się o najsilniejsze zabezpieczenia. Zero deportacji, zero magii, zero telepatii.

Harry otwierał niemo ustami, a później komicznie się obraził.

— Ale… ja muszę do studia — stęknął po chwili. — Umówiłem się z chłopakami.

— Już wiedzą, że nie przyjdziesz — rzekła Ginny.

— Zdrajczyni.

— Ej, no! Tak nie można! — krzyknął Bruce. — To jest przetrzymywanie ludzi wbrew ich woli. A to jest karalne!

— Mówi się trudno — odparł Jay, a Czarny prychnął, słysząc, że nawet on go zdradził.

— Sami się o to prosiliście — podsumował Łapa. — Macie, co chcieliście. Nie wyjdziecie, dopóki się nie pogodzicie.

— Cały czas będziemy mieli was na widoku — dodała Kizzy. — Radźcie sobie sami.

Więcej się nie odezwali, a Złodzieje patrzyli tępo w kamerkę.

— Myślicie, że to coś da? — zapytała Hermiona, obserwując, jak Złodzieje Serc rozkładają się na ziemi z nietęgimi minami.

— Mam nadzieję — odparła Kizzy. — Jeśli się nie pozabijają, to się pogodzą, a przecież się nie zabiją.

— Zamknęłaś ich z człowiekiem, który kiedyś był postrachem Voldemorta, a teraz jest postrachem Mroku Dnia — rzekł Ryan ze śmiechem.

Kizzy wyraźnie się zawahała.

— Kumplom nic nie zrobi — stwierdziła pewnie, rozluźniając się.

— Oby, Kizzy, oby.

Opadła na krzesło w gabinecie Syriusza, patrząc na monitor, gdzie byli Złodzieje Serc.