I. Rozdział 23 - W Ministerstwie Magii

            Wraz z powrotem do Anglii na Harry’ego spadł obowiązek zorganizowania defensywy Hogwartu. Dał sobie dzień odpoczynku po wyczerpujących przeżyciach w Albanii, a później zabrał się za intensywną pracę. Zwołał zebranie Zakonu Feniksa, obmyślał wszystkie plany i zbierał informacje. Na spotkaniu oznajmił wszystkim członkom stowarzyszenia o tym, czego się dowiedzieli od Yaxleya.

Przez całe zebranie Syriusz uważnie go obserwował i stwierdził z uśmiechem, że bardzo szybko nauczył się kierowania ludźmi. Na pierwszym spotkaniu, w którym brał udział po powrocie zza zasłony, dostrzegł, że chłopak jeszcze nie czuł się pewnie i bardzo liczył na pomoc swojego zastępcy, który znał Zakon o wiele lepiej niż on. Z czasem wszystko się zmieniło. Ludzie przekonali się do niego i wykonywali jego polecenia bez protestów. Chłopak słuchał tego, co wszyscy mieli do powiedzenia i brał pod uwagę ich zdanie i propozycje, nie pokazując, że jest wszechwiedzący. Jeśli po dowiedzeniu się, kto został zastępcą Dumbledore’a Łapa miał wiele wątpliwości, to teraz niemal bił brawo zmarłemu za taki wybór. Od początku trzymał kciuki za Harry’ego, ale zdążył go poznać i niezbyt widział go na pozycji kierującego Zakonem Feniksa. Był impulsywny i czasami działał bez przemyślenia. Do tego był młody i chociaż wielokrotnie stał twarzą w twarz z Voldemortem, nie miał zbyt dużego doświadczenia w tworzeniu taktyki i w bitwach. Z czasem zaczął się przekonywać do wyboru Albusa, tak jak pozostali Zakonnicy i pluł sobie w brodę, że wątpił w Harry’ego.

Przeniósł wzrok na Kingsleya, który mówił o ilości aurorów, którzy mogliby stanąć obok Zakonu w trakcie bitwy, jednak wyraźnie dał do zrozumienia, że w tej kwestii Harry powinien dogadać się z samym Ministrem Magii. Będzie ciekawie — pomyślał z rozbawieniem. Chłopak rozdał polecenia i zakończył zebranie, po którym porozmawiał jeszcze z Kingsleyem na osobności.

Dzień później Harry dostał informację o tym, że Kingsley umówił go na spotkanie z Ministrem Magii, a jeszcze dzień później szykował się do wyjścia w towarzystwie Remusa.

— Tylko bez żadnych pojedynków i przekleństw — powiedział Ron.

Harry spojrzał na niego z rozbawieniem.

— Zobaczycie w Proroku na pierwszej stronie: Pojedynek w Ministerstwie Magii: Scrimgeour kontra Potter. Walka na śmierć i życie. A pod spodem artykuł: Śmierciożercy? Nie! To Potter wpadł do Ministerstwa i rozwalił cały budynek, polując na samego Ministra...

Spotkało się to z wybuchami śmiechu, a później chłopak deportował się razem z rozbawionym Remusem. Wylądowali w zaułku niedaleko budki telefonicznej prowadzącej do Ministerstwa Magii. Weszli we dwójkę do środka i po odpowiedzeniu na pytania kobiety zjechali do atrium, gdzie poddali się kontroli. Harry czuł na sobie zaciekawione spojrzenie ochroniarza, a później ludzi, z którymi czekali na windę, jednak starał się to ignorować.

— Piętro pierwsze, Minister Magii i Personel Pomocniczy.

Po chwili stanęli oko w oko z sekretarką Ministra, która była tak podniecona spotkaniem z Harrym Potterem, że upuściła wszystkie papiery. Remus chrząknął, żeby się nie roześmiać na taką reakcję. Harry starał się to ignorować. Niemal pobiegła do gabinetu Ministra Magii, żeby powiadomić go, że ma gości. Po chwili weszli do środka. Pokój był przestronny i nie posiadał żadnych niepotrzebnych przedmiotów. Urządzono go w jasnych barwach i ze smakiem. Rufus Scrimgeour uścisnął im dłonie i nakazał usiąść.

— Co was do mnie sprowadza?

Remus sam był ciekawy, jak przebiegnie całe spotkanie, gdyż zdążył się dowiedzieć, że relacje pomiędzy Harrym a Ministrem Magii nie są zbyt polubowne.

— Mamy informację o tym, że za dwa tygodnie Voldemort planuje zaatakować Hogwart — odpowiedział spokojnie chłopak. — Bez pomocy aurorów nie ma szans na obronę szkoły.

— Skąd masz takie informacje? — zapytał podejrzliwie mężczyzna.

— Nie wiecie o tym, tak? — nie odpowiedział na pytanie. — Jakiś czas temu złapaliśmy Yaxleya, co nas trochę zaskoczyło, bo jakiś czas wcześniej również go złapaliśmy i rzekomo trafił do Azkabanu.

Oho, zaczyna się — pomyślał z rozbawieniem Remus. Nie dziwił się Harry’emu. W Zakonie Feniksa większość nie była przekonana do obecnego Ministra Magii, ponieważ popełniał zbyt dużo błędów. Niepoinformowanie obywateli o ucieczce z Azkabanu śmierciożerców przelało czarę goryczy. Rufus był dobrym szefem Biura Aurorów, jednak nie sprawdzał się na stanowisku Ministra Magii.

— Powiedział nam o tym — dodał Harry na koniec, choć wcześniejsze słowa były pełne ironii.

— Powiedział, tak? Raczej nie dobrowolnie — rzekł z przekąsem Rufus.

— Raczej — przyznał szczerze. — Widzę, że wasze dobrowolnie niezbyt się sprawdza, skoro nie macie informacji o ataku, chociaż oddaliśmy Yaxleya w wasze ręce i trafił do Azkabanu. — Zmarszczył brwi. — Nadal tam jest? — Lunatyk zakaszlał, a Rufus wbił w chłopaka rozzłoszczone spojrzenie. — Tak czy inaczej, potrzebni są aurorzy, niezależnie od tego, czy Yaxley znowu wziął nogi za pas.

— Nie pozwalasz sobie na zbyt dużo? — Rufus najwidoczniej był na granicy cierpliwości.

— Nie. Mówię, jak jest — odpowiedział twardo Harry. — Złapaliśmy kilku śmierciożerców, a wy nie potraficie się przyznać, że wam uciekli. Chyba mam prawo być… trochę… wkurzony.

— Dlaczego to ty przychodzisz do mnie w sprawie ataku? — Minister najwidoczniej wolał wrócić do pierwotnego tematu.

Harry spojrzał na niego uważnie.

— Bo jestem przywódcą Zakonu Feniksa.

— Nie chce mi się wierzyć, że Dumbledore przekazał dowództwo… tak młodej osobie.

Harry uśmiechnął się słodko, wiedząc, że mężczyzna chciał dokończyć zdanie inaczej.

— Mogę zapewnić, że to prawda — wtrącił Remus. — I mogę również zapewnić, że był to dobry wybór.

— No proszę — powiedział cicho Rufus.

— Lepiej by było, żeby ta informacja została między nami — rzekł Harry. — Nie chcemy wzbudzać niepotrzebnego zainteresowania. — Minister skinął głową bez protestów. — Zakon weźmie udział w bitwie. Pytanie, czy Ministerstwo nam pomoże, bo muszę przyznać, że sami nie jesteśmy w stanie się tym zająć.

— Jak wielkie będą siły śmierciożerców?

— Według Yaxleya ma być ich około dwustu. Do tego około stu dementorów i jakieś potwory, o których nie miał żadnych informacji. Atak ma się odbyć siódmego kwietnia o piętnastej. Chcą go zacząć od Hogsmeade i przedrzeć się przez zabezpieczenia Hogwartu.

— Stu pięćdziesięciu aurorów wystarczy?

Harry pokiwał głową.

— Myślę, że tak. Zakon w większości poradzi sobie z dementorami, więc nie powinno być z nimi dużego problemu.

— W takim razie aurorzy pojawią się pół godziny przed czasem.

— To świetnie. W takim razie to wszystko. Do widzenia.

Harry i Remus wstali i skierowali się do wyjścia. Lunatyk otworzył drzwi i wyszedł, jednak chłopaka zatrzymał głos Ministra Magii:

— Nadal nie popierasz Ministerstwa?

Harry odwrócił się.

— Oczywiście, że nie — odpowiedział dobitnie. — Zatajacie informacje o masowych ucieczkach z Azkabanu, działacie chaotycznie, akceptujecie jakieś durne ustawy, zamiast zająć się wojną. Stana Shunpike’a już wypuściliście? — dodał na koniec z uśmiechem. — Czyli nie. Do tego zamykacie niewinnych ludzi w Azkabanie. Nie będę tego popierać. Nawet na to nie liczcie. Do widzenia.

Zatrząsnął drzwi i zamarł. Pióro Rity Skeeter namiętnie pisało w notatniku, a kobieta zacierała ręce z radości ze świadomością, że ma artykuł na pierwszą stronę gazet. Remus spojrzał na niego z rezygnacją. Sekretarka obserwowała wszystko takim wzrokiem, jaki Harry widział u swojej ciotki, gdy coś ciekawego działo się u sąsiadów, których obserwowała zza firanki.

— Harry! — ucieszyła się dziennikarka, zrywając się z krzesła.

— O nic nie pytaj, bo nie mam ci nic do powiedzenia — odrzekł automatycznie.

— O jakiej masowej ucieczce z Azkabanu mówiłeś? — Harry ruszył w stronę wyjścia, nie reagując na jej pytania i pióro, które bez przerwy pisało w notatniku. — Ludzie powinni wiedzieć o takich sprawach, prawda?

Harry zatrzymał się na jej słowa.

— Jesteś dziennikarką. Powinnaś wiedzieć, jak dowiedzieć się takich rzeczy.

— Właśnie dlatego ciebie pytam — uśmiechnęła się.

Harry spojrzał na Remusa, który wzruszył bezradnie ramionami.

— Znajdź inne źródło informacji, zanim przekształcisz wszystkie moje słowa i zrobisz ze mnie największe zło świata.

— Dlaczego przyszedłeś do Ministra Magii?

Poszedł dalej, a Rita jeszcze wołała za nim, dopóki nie zniknął w windzie.

— Co za pech. Czemu akurat ona? — jęknął Harry, gdy winda ruszyła. — Jest setki innych dziennikarzy, ale zawsze trafię na nią.

— Ma wtyki — stwierdził Lunatyk. — Pewnie przekupiła niejedną osobę, żeby dała jej znać, gdy w Ministerstwie dzieje się coś ciekawego, a sam musisz przyznać, że twoje pojawienie się u Ministra Magii to temat na pierwszą stronę.

— I jak? — padło pierwsze pytanie, gdy tylko znaleźli się w salonie.

— Jutro. Prorok Codzienny — powiedział Harry. Ron wybuchnął śmiechem, a Syriusz spojrzał na chrześniaka z rozbawieniem. — Palnąłem coś, a nie widziałem, że za mną stoi Rita.

Hermiona syknęła.

— Co palnąłeś? — zachichotała Ginny.

— Zmieszał z błotem Ministerstwo — roześmiał się Remus.

— Mistrzu — zaśmiali się bliźniacy.

— Chociaż aurorów załatwiłem — wymamrotał.

— Nie miał wyjścia — stwierdził Lunatyk. — Gdyby ludzie dowiedzieli się, że Ministerstwo nie zareagowało na sygnał o tak wielkim ataku śmierciożerców na Hogwart, Minister mógłby od razu pożegnać się ze stanowiskiem.

Gdy Harry zniknął razem z przyjaciółmi w swoim pokoju, Lunatyk mruknął do Syriusza:

— Powiem ci, że coraz bardziej mnie zadziwia.

Łapa wyszczerzył się w odpowiedzi.

SCRIMGEOUR KONTRA POTTER

Wczorajszego dnia Ministerstwo Magii odwiedził Harry Potter, który udał się na rozmowę z Ministrem Magii. Powód odwiedzin jest nieznany, jednak nasza korespondentka Rita Skeeter usłyszała fragment rozmowy, z którego dowiedziała się, że w ostatnim czasie doszło do masowej ucieczki z Azkabanu, która została zatajona przez Ministerstwo Magii! Po usłyszeniu tej informacji Prorok Codzienny dowiedział się, że dwa tygodnie temu z Azkabanu uciekło sześciu niebezpiecznych śmierciożerców, o czym społeczeństwo nie zostało poinformowane. Zatajacie informacje o masowych ucieczkach z Azkabanu, działacie chaotycznie, akceptujecie jakieś durne ustawy, zamiast zająć się wojną. Do tego zamykacie niewinnych ludzi w Azkabanie [mowa o Stanie Shunpike, który w zeszłym roku został zesłany do więzienia pod zarzutem popierania Sami-Wiecie-Kogo, mimo słów samego Albusa Dumbledore’a, który twierdził, że Shunpike działał pod wpływem Imperiusa] — tymi słowami Potter jasno dał do zrozumienia, że nie popiera działań Ministra Magii, Rufusa Scrimgeoura, wyliczając błędy popełniane przez nasz organ władzy. Wybraniec nie skomentował całej sytuacji, ale jego słowa zostały poparte przez wielu czarodziejów.

            — Nie przekręciła żadnego słowa — nie dowierzał Harry, co spotkało się z chichotem Ginny.

            — Pewnie dlatego, że, wyjątkowo, Prorok w zupełności się z tobą zgadza — zauważyła Hermiona.

— Albo dlatego, że ma świadomość, że znamy jej mały sekret — dodał z uśmieszkiem Ron, a Hermiona uśmiechnęła się szeroko.

Wieczorem odbyło się spotkanie Zakonu Feniksa, na którym została opracowana szczegółowa taktyka na czas bitwy w Hogsmeade. Po zebraniu Hagrid został trochę dłużej i wszyscy spojrzeli na niego w zdumieniu, gdy ogłosił z rumieńcem:

— Dobrze żeście zostali. Mam wam coś do przekazania. Jak dobrze wiecie, oświadczyłem się Olimpii. I, no, bierzemy ślub... czternastego kwietnia o piętnastej w Wielkiej Sali w Hogwarcie. No i chciałem was wszystkich zaprosić. To będzie skromne weselicho.

Harry i Ron wymienili spojrzenia i wyszczerzyli się do siebie. Dołączyli do ogólnego rozgardiaszu, wiedząc, że będzie się wtedy dużo działo.