I. Rozdział 3 - Sen i ślub

Kolejnego poranka pani Weasley przywitała ich z uśmiechem od ucha do ucha, od razu stawiając na stole śniadanie. Harry zaproponował mały mecz quidditcha, na który wszyscy z ochotą się zgodzili. Hermiona nie była zbyt przekonana do tego pomysłu, jednak dała się namówić i po obiedzie stawiła się wraz z resztą przyjaciół na podwórku niedaleko Nory. Rozdzielili się na dwie grupy. Bawili się tak dobrze, że nie zeszli z boiska do samego wieczora.

Następnego dnia Harry doszedł do wniosku, że do końca tygodnia nie będą mieli zbyt dużo czasu dla siebie, ponieważ pani Weasley stwierdziła, że czas zacząć przygotowania do ślubu. Piątego sierpnia gospodyni zarządziła wypad na ulicę Pokątną w celu kupna prezentów dla młodej pary. Harry został obudzony przez panią Weasley dość delikatnie, ale Ron nie miał już takiego szczęścia. Brunet uznał, że matka nie jest dla rudzielca litościwa, gdy krzyknęła, zrywając kołdrę z syna:

— Wstawaj, Ronaldzie!

— Mamo — jęknął chłopak w poduszkę — nie tak brutalnie.

Z wielkim bólem wstali, ubrali się i zeszli na śniadanie. Po posiłku wszyscy stawili się przy kominku. Jeden po drugim zaczęli przedostawać się na ulicę Pokątną. Gdy wszyscy byli już na miejscu, odezwał się pan Weasley:

— Myślę, że będzie najlepiej, jeśli się rozdzielimy. Co wy na to, dzieciaki?

— Czy to rozsądne, Arturze? — zaniepokoiła się jego żona. — W tych czasach...

Ron niemal od razu zaczął zrzędzić, że traktuje ich jak małe dzieci, a nie dorosłych ludzi, dlatego odpuściła. Państwo Weasley wraz z Ginny postanowili wybrać się do nowego Centrum Magiczno-Handlowego. Harry, Ron i Hermiona mieli dwie godziny na załatwienie wszystkich swoich spraw, jednak po przejściu całej Pokątnej również wylądowali w nowo otwartym centrum handlowym. W jednym ze sklepów Harry stanął przed lustrem, które zaczęło wrzeszczeć, żeby doprowadził swoje włosy do porządku. Od sprzedawczyni dowiedział się, że lustro udziela bardzo dosłownych rad dotyczących wyglądu osobie, która przed nim stanie. Postanowił kupić je dla Billa i Fleur. Hermiona wybrała lusterka dwukierunkowe, a Rona zainspirował pomysł Ginny i zakupił dwie kulki, które pokazywały, kiedy druga osoba myśli o swoim partnerze. Gdy każdy z nich miał coś dla pary młodej, skierowali się do sklepu Freda i George'a, gdzie umówieni byli z resztą Weasleyów. Na miejscu wybrali sobie kilka najlepszych rzeczy. W Dziurawym Kotle skorzystali z Sieci Fiuu, by dostać się do Nory.

Po wyczerpującym dniu każdego dość szybko zmorzył sen, jednak nie dla wszystkich był on spokojny.

Stał przed śmierciożercami, czując, że nie znajduje się w swoim ciele. Upewnił się, że coś jest nie tak, gdy nagle przemówił chłodnym i piskliwym głosem, chociaż wcale nie miał takiego zamiaru:

— Więc ten zdrajca krwi, Weasley, się żeni... I będzie tam Potter, tak?

— Tak, panie...

W zamyśleniu zaczął krążyć po pokoju.

— W takim razie złożymy im wizytę. Severusie, zorganizuj mały wypad na wesele o osiemnastej. Myślę, że bardzo się ucieszą z niespodziewanych gości.

— Oczywiście, panie.

Mężczyzna skłonił się przed nim i natychmiast wyszedł.

— Wy także możecie odejść — dodał lekceważąco do pozostałych śmierciożerców, odwracając się w stronę lustra.

Zobaczył czerwone oczy, wąskie szparki zamiast nosa i bladą twarz węża...

Harry obudził się z krzykiem. Chciał zerwać się z łóżka, ale kołdra zawinęła się wokół jego nóg, dlatego spadł z hukiem na ziemię.

— Harry! Czekaj! Pomogę ci! — Ron podniósł głos, żeby do niego dotrzeć.

Na korytarzu rozległ się szum, zwiastując nadejście niemal wszystkich domowników. Harry nie mógł powstrzymać drżenia całego ciała.

— Co się stało? — spytał natychmiast pan Weasley, z roztargnieniem rozglądając się po pomieszczeniu.

— O osiemnastej na weselu pojawią się śmierciożercy — odpowiedział prędko Harry.

Pani Weasley wciągnęła głośno powietrze z przerażeniem na twarzy.

— Znowu miałeś wizję? — spytała Hermiona z nieukrywanym lękiem. Harry w odpowiedzi skinął głową. Nadal cały drżąc, wstał i usiadł na łóżku. — Ale to miało się skończyć...

— Miało — mruknął jedynie.

— Zajmę się ochroną. Sprowadzę aurorów i wszystkich z Zakonu — rzekł pan Weasley po chwili i wyszedł.

— Prześpij się jeszcze, kochaneczku — powiedziała pani Weasley w stronę bruneta.

Gdy wszyscy wyszli, zostawiając Harry’ego i Rona samych, obaj chłopcy położyli się do swoich łóżek. Rudzielec nadal wyglądał na lekko przerażonego.

— Wiedziałem, że Snape to szumowina, ale nie sądziłem, że aż tak wielka — palnął nagle brunet, a Ron aż podskoczył na jego słowa.

— O czym ty mówisz?

— To od niego Voldemort dowiedział się o ślubie.

Ron wytrzeszczył oczy, a po chwili z jego ust wydostała się fala obraźliwych słów w stronę nauczyciela eliksirów. Harry jeszcze długo nie mógł zasnąć, cały czas myśląc o wizji, chociaż miał świadomość, że rano będzie musiał wcześnie wstać, gdyż w Norze mieli się zjawić państwo Delacour.

Poranek okazał się dość męczący. Niespokojna noc widoczna była na jego markotnej twarzy. Pan Weasley powiadomił go, że aurorzy i Zakon Feniksa będą na miejscu w dzień ślubu już kilka godzin przed atakiem, aby ochraniać parę młodą i ich gości. Równo o dziesiątej na podwórku pojawili się rodzice i siostra Fleur. Harry czuł się skrępowany, widząc wzrok Gabriele, która chyba nadal wierzyła, że trzy lata temu uratował jej życie. Do końca dnia przygotowywali dom i ogród do ślubu, ledwo znajdując czas na krótką rozmowę.

Kolejny dzień rozpoczął się od nerwowego krzyku pani Weasley, która od świtu krążyła między domem a podwórkiem, upewniając się, że wszystko jest zapięte na ostatni guzik. Harry spojrzał na zaspanego Rona, który jęczał, że chce spać. Chwilę później jego matka wyrzuciła go z łóżka, mówiąc, że nie ma czasu na spanie, bo niedługo zacznie się uroczystość i muszą zająć się ostatnimi poprawkami i powitaniem gości. Nie mając wyboru, z widocznym bólem na twarzy, poszedł po swoją szatę wyjściową, biorąc przykład z Harry’ego. Brunet właśnie stał przy lustrze i próbował przygładzić swoje włosy, które odstawały w każdą stronę, kiedy do pokoju wszedł zdenerwowany chłopak, krzycząc:

— Beznadzieja! Zobacz! Spójrz na moją szatę!

— Widzę, że ta z balu bardziej przypadła ci do gustu — roześmiał się Harry, a rudzielec spojrzał na niego z przerażeniem.

— Żartujesz? To było kompletne dno. — Spojrzał w lustro i musiał przyznać, że mimo wszystko szata jest o stokroć lepsza od tej, którą miał na balu. — No to zobacz moje włosy! — znalazł kolejny powód do narzekania. — Koszmar!

— No co ty nie powiesz? — prychnął Harry, przyciskając z całej siły dłonie do czubka głowy, co spotkało się ze śmiechem rudzielca.

Drzwi do pokoju otworzyły się i weszła Hermiona.

— Ron, słychać cię w całym domu — oznajmiła na wstępie.

— Też by cię było słychać, gdybyś miała problem, od którego zależy twoje życie.

— To znaczy? — zdziwiła się.

— Nasze włosy!

Wywróciła oczami. Machnęła różdżką, mrucząc cicho zaklęcie, a po chwili w jej dłoni wylądowała tubka z żelem.

— Użyłam go na balu w czwartej klasie. — Rzuciła opakowanie Harry’emu, który bez problemu je złapał. — Gdy skończycie, podrzućcie mi do pokoju, bo też będzie mi potrzebny.

— Hermiono, jesteś wielka — oznajmił Ron.

Dziewczyna zarumieniła się i bez słowa wyszła. Harry zerknął na Rona i dostrzegł głupkowaty uśmiech na twarzy chłopaka, więc zagadnął:

— Ale jej ćwierkasz.

— Co? — odparł niepewnie.

— Nie udawaj głupiego. Dobrze wiem, że na siebie lecicie.

— To aż tak widać? — wystraszył się Ron, a po chwili jego policzki przybrały odcień purpury.

— Ja widzę — roześmiał się Harry.

Ron nic nie odpowiedział, ale brunet dostrzegł, że od razu poprawił mu się humor. Po doprowadzeniu swoich włosów do względnego porządku poszli na podwórko, gdzie mieli prowadzić gości na odpowiednie miejsca. Towarzyszyli im bliźniacy, którzy zagadywali do najładniejszych kobiet. Pół godziny później Ron i Harry stanęli zaskoczeni w miejscach, gdy z domu wyłoniły się Ginny i Hermiona. Rudowłosa włożyła na siebie sukienkę w beżowym odcieniu, uniosła włosy, lekko je spinając i zrobiła delikatny makijaż. Hermiona z kolei wybrała jasnofioletową sukienkę do kolan i przygładziła włosy, zaczesując je do tyłu. Ron zaczął się jąkać, nie wiedząc, co powiedzieć, więc Harry go wyręczył:

— Pięknie wyglądacie.

— No właśnie — dodał z ulgą rudzielec, co spotkało się z kolejnym rumieńcem Hermiony.

Podziękowała, posyłając uśmiech Ronowi i tym razem on zrobił się czerwony. Ginny wymieniła z Harrym spojrzenia i zaproponowała, żeby usiedli. Po kilku minutach pojawiła się Fleur, która wyglądała olśniewająco. Ubrała zwiewną, białą suknię do ziemi, a w dłoniach trzymała mały bukiet kwiatów. Nie miała na twarzy niemal żadnego makijażu, ponieważ była naturalnie piękną kobietą i nie był on jej potrzebny. Ceremonia przebiegła w spokojnej atmosferze, chociaż całość psuł widok aurorów gotowych do walki. Gdy goście usiedli przy stolikach, zaczęła grać muzyka. Harry zaprosił Ginny do tańca, chociaż w myślach powtarzał, jak bardzo tego nienawidzi. Popatrzył na Rona i kopnął go lekko w kostkę, zerkając znacząco na Hermionę. Pojął aluzję i z widocznym oporem zapytał:

— Zatańczysz?

Spojrzała na niego ze szczerym zdumieniem, ale zgodziła się. Po dość długim czasie spędzonym na parkiecie Harry stwierdził, że z odpowiednią partnerką, z którą mógł porozmawiać o bzdurach i się powygłupiać, taniec nie jest taki zły. Gdy poleciały nuty do wolnej piosenki, widocznie się zawahał, bo nie chciał podeptać jej po nogach. Dostrzegła jego zbolałą minę, dlatego zaśmiała się i postanowiła nauczyć go tańczyć do wolnych melodii. Harry zerknął na zegar. Zostało zaledwie pięć minut do przybycia śmierciożerców.

— Zaraz się pojawią — powiedział cicho do Ginny.

Spojrzała na niego z lekkim niepokojem bez słowa. Zeszli z parkietu, trzymając się za ręce, żeby przygotować się do tego, co miało niedługo nadejść. Zapanowała nerwowa atmosfera. Osoby zorientowane w sytuacji rozglądały się wokół siebie, czekając na atak.

Kilka minut później rozległ się trzask, a potem krzyki. Zakon, aurorzy i niektórzy goście zareagowali natychmiast, stawiając tarcze przed zdezorientowanymi ludźmi. Harry, Ron, Hermiona i Ginny nie zawahali się ani chwili i dołączyli do bitwy. Harry cisnął klątwą w stojącego najbliżej śmierciożercę, dostrzegając kątem oka Moody’ego walczącego jednocześnie z Dołohowem i jakimś nieznanym śmierciożercą. Obok niego Remus pojedynkował się z Averym, a Tonks umykała przed zaklęciem uśmiercającym rzuconym przez Alectę Carrow. Nagle ktoś strzelił w niego czerwonym promieniem, jednak w ostatniej chwili uchylił się. Rozpoznał twarz Amycusa Carrowa, którego list gończy niejednokrotnie widział w Proroku Codziennym. Natychmiast rzucił w niego zaklęciem Impediento, ale ten zdołał odskoczyć na bok. Harry nie czekał, aż mężczyzna go zaatakuje, lecz oplótł go linami i oszołomił. W jego stronę poleciało zaklęcie uśmiercające, więc prędko padł na ziemię, żeby uniknąć promienia. Gdy się podnosił, zobaczył Ginny walczącą z nieznanym mu śmierciożercą. Serce stanęło mu w miejscu, kiedy dostrzegł, że od tyłu poluje na nią Fenrir Greyback. Nie zastanawiając się, Harry wycelował w niego różdżką i krzyknął:

— Drętwota!

Siła zaklęcia była tak duża, że wilkołak stracił przytomność i przeleciał kilka metrów w powietrzu, lądując niedaleko Rona walczącego z Nottem. Rudzielec rzucił Zaklęcie Pełnego Porażenia Ciała, czym wyeliminował śmierciożercę z walki. Słudzy Voldemorta zaczęli przegrywać i chyba sami powoli zdawali sobie z tego sprawę. Harry jednak nie zwrócił na to uwagi, ponieważ zauważył Bellatriks. Popędził w jej stronę i cisnął w nią zaklęciem oszałamiającym, jednak zdążyła zrobić unik. Żadne z nich nie chciało odpuścić, dlatego walka była bardzo zacięta, choć Harry znał o wiele mniej klątw.

— Crucio! — krzyknęła Bella, więc chłopak szybko odskoczył na bok. — Już się pogodziłeś ze śmiercią tego psa i miłośnika mugoli? — zaszydziła.

Nienawiść do niej jeszcze bardziej wzrosła. Nie zapanował nad nerwami, dlatego dał upust swojej złości.

— Crucio!

Bellatriks kompletnie nie spodziewała się takiego obrotu spraw. Nie zdołała uniknąć promienia, dlatego zaczęła wić się z bólu, ale powstrzymała krzyk. Harry nie zastanawiał się, czy to dzięki jej silnej woli, czy zaklęcie było słabe, ale mało go to obchodziło. Ważne było, że sprawił jej ból. Chociaż najmniejszy. Nagle ktoś ryknął:

— Harry! Uwaga!

Chłopak natychmiast się obrócił i zobaczył promień zielonego światła. Padł na ziemię, a urok przeleciał tuż nad nim. Natychmiast zerwał się z powrotem na nogi. Usłyszał krzyk Hermiony, dlatego prędko odwrócił się i z przerażeniem dostrzegł dziewczynę wijącą się z bólu.

— Eveno!*

Zaklęcie przestało działać. Hermiona podniosła się, gotowa do dalszej walki.

— Crucio!

Ból przeszył mu całe ciało, gdy urok Bellatriks uderzył go w sam środek pleców. Coś parzyło go od środka, jakby ktoś rozlał w jego ciele lawę. Mimowolnie upadł na ziemię. Z jego gardła wydobył się głośny jęk pełen cierpienia.

— Eveno! — usłyszał głos Hermiony jak zza grubej szyby.

To dało mu chwilę wytchnienia. Zdołał się podnieść, choć trzęsły mu się kolana, a dłonie mocno drżały. Wiedział, że nie zdąży powrócić do intensywnej walki z Bellatriks, jednak zainterweniowała Ginny, która oszołomiła kobietę.  Jej miejsce szybko jednak zajął kolejny przeciwnik, który zaczął w niego rzucać klątwami.

— Impediento! Impervius! Drętwota! — Każde z zaklęć  uderzyło prosto w śmierciożercę, który stracił świadomość.

Harry spostrzegł, że wielu popleczników Voldemorta już leży nieprzytomnych i zdziwił się, że jeszcze się nie wycofali, jednak chwilę później domyślił się, dlaczego tego nie zrobili. Nagle ogarnął go chłód i uczucie przygnębienia, co mogło oznaczać tylko jedno.

— Dementorzy!

Na oko Harry’ego pojawiło się około stu dementorów, dlatego natychmiast przypomniał sobie swoje najszczęśliwsze dni w życiu. Pomyślał o Ginny.

— Expecto Patronum!

Z jego różdżki wydobyła się biała mgiełka, która przemieniła się w jelenia. Patronusy innych uczestników wesela oraz ochrony dołączyły do niego chwilę później. Nikt nie odpuścił, dopóki nie pozbyli się wszystkich potworów. W tym czasie Bella odzyskała przytomność. Harry spostrzegł to w ostatniej chwili, dlatego ledwo zdołał obronić się przed jej atakiem.

— Drętwota! — krzyknął, słysząc dookoła siebie odgłosy walki.

— Protego!

Odbite zaklęcie z całą siłą ruszyło w jego stronę. Odskoczył na bok, a promień przeleciał obok niego.

— Tarantallegra!

Cudem udało mu się trafić. Nogi Bellatriks zaczęły wykonywać dzikie pląsy, jednak kobieta w ogóle się tym nie przyjęła, prędko mrucząc przeciwzaklęcie. Coś się w nim zagotowało, gdy usłyszał znienawidzony głos Snape’a:

— Deportujemy się! Sectumsempra!

Harry zaczął odwracać się w połowie słowa. Zachwiał się na moment, gdy nadepnął na wystający kamień. Zobaczył zaklęcie pędzące w jego stronę. Ginny krzyknęła, ale było za późno na jakąkolwiek reakcję. Z ciała chłopaka trysnęła krew. Niewidzialne noże rozcięły mu ubranie i przebiły się przez nie, raniąc skórę na całej klatce piersiowej i brzuchu. Rozległ się trzask, gdy śmierciożercy zniknęli.

Niekontrolowanie Harry upadł na kolana. Widział krew, która płynęła z jego ran. Niemal całe ubranie przesiąkło czerwienią. Zobaczył podbiegających do niego Rona, Hermionę, Ginny, Remusa i państwa Weasley. Obraz zamazywał się coraz bardziej, aż w końcu przestał widzieć cokolwiek.

*Eveno — przerywa zaklęcie